Święty Rodaku, Janie Pawle II,
wielki papieżu, aż dwóch tysiącleci.
na wzór Chrystusa – pokornego Sługi,
wyszedłeś wszystkim ziemianom naprzeciw

Szlakiem pielgrzymim przemierzałeś Kościół,
ewangeliczne wciąż głosząc orędzie,
że nasz Bóg zawsze był i jest Miłością,
i że nic przyszłość nie zmieni w tym względzie

Naucz nas kochać Janie Pawle II
Mistyczne Ciało Chrystusa na ziemi,
byśmy wspólnotę i wszystkie posługi,
blaskiem świętości mogli opromienić

Rodzina ludzka, tak Ci była bliska,
że przed Narodów Zjednoczonych gremium,
mówiłeś o jej zagrożeniach, zgliszczach,
chciałeś przywrócić pokój jej istnieniu

Wstawiaj się także nasz wielki Rodaku,
przed Tronem Bożym i Matką Najświętszą,
by cała ludzkość na doczesnym szlaku
ceniła: Prawdę, Dobro oraz Piękno

Z rodu Polaków papieżem się zwałeś,
w Kielcach wołałeś – to moja Ojczyzna!,
ma się rozwijać, głosić Bożą chwałę,
nie wegetować w ranach oraz bliznach

Wyproś dla wszystkich jej obywateli
światłych przywódców oraz mądre prawa,
byśmy umieli plonem prac się dzielić
i trwać w sumienia właściwych postawach

Dla Ciebie drogą stał się każdy człowiek,
gdyż pierwszą jest on też drogą Kościoła,
jego wspierałeś w swym czynie i słowie,
bo go do wielkich rzeczy Bóg powołał

Chciej Ojcze Święty o nas też pamiętać,
wyproś nam rychło Boże zmiłowanie,
pomóż żyć godnie, nie tylko od święta,
wyjednaj w niebie z Chrystusem spotkanie

Pasterzu dobroci – Angelo Roncalli,
nazwałeś się Janem, jak papieży wielu,
aby Bóg łaskawy błądzących ocalił,
stałeś się też dla nich wiernym przyjacielem

Jako proboszcz świata, bo takim się czułeś,
przez sobór otwarłeś drzwi domu – Kościoła,
anatem cofając prastarą formułę,
doceniając rolę serdecznych przywołań

Dla Ciebie ważniejsze było to, co łączy,
od tego, co dzieli, konfliktuje ludzi,
co wciąż w rany ludzkie jad trucizny sączy,
by ze swych letargów nie mogli się zbudzić

Ty im niosłeś balsam, pojednania, zgody,
ciepłe ludzkie słowa, miłosierne czyny,
otwierałeś dla nich świątynne ogrody,
by sobie ufali, przebaczali winy

Ojcze święty Janie, prosimy pokornie,
wstawiaj się za nami przed Bożym Obliczem,
byśmy rzeczywiście, nie tylko pozornie,
umieli korzystać z twych duchowych ćwiczeń

I byśmy na serio, ale też radośnie,
pod troskliwym okiem Bożej Opatrzności,
zdążali odważnie ku szczęśliwej wiośnie
życia dzieci Bożych, w prawdzie i wolności