Historia parafii

Początki kościoła parafialnego pw. Wszystkich Świętych, sięgają roku 1227. Był on budowlą romańską, co potwierdzają znaleziska romańskich płytek posadzkowych. Świątynia należała do najstarszych budowli przedlokacyjnych w obrębie dawnego Krakowa. Wznosiła się w pobliżu obecnego kościoła Franciszkanów. Pierwsza wzmianka o jej proboszczu Arnoldzie pochodzi z 1278r.

Na początku XIV w. podczas pożaru uległa uszkodzeniu. Przekaz z 1386r. wspomina erekcję ołtarza św. Antoniego i św. Leonarda, a także wiadomość o rzekomej fundacji kościoła pw. Wszystkich Świętych przez rycerza Jakuba Bobolę.

W 1490r. świątynię podniesiono do rangi kolegiaty. Na podstawie zachowanych planów i opisów można przyjąć, że kościół parafialny pw. Wszystkich Świętych był na przełomie XIV i XV w. budowlą gotycką, składającą się z dwunawowej hali wspartej na dwóch filarach, założonej na rzucie zbliżonym do kwadratu oraz wyższego dwuprzęsłowego prezbiterium, które było zamknięte wieloboczną absydą. Nawę opinały skarpy umieszczone wzdłuż ścian oraz w narożnikach. Między nimi znajdowały się ostrołukowe okna. Fasada była podzielona skarpami na trzy pola, pomiędzy którymi zaprojektowano okna i portal wejściowy. Wieńczył ją trójkątny szczyt. W 1591r., od strony południowej, do prezbiterium dobudowano wieżę o pięciu kondygnacjach.

W tym kształcie kościół przetrwał aż do pierwszej połowy XIX stulecia, kiedy to Senat Wolnego Miasta Krakowa kupił budowlę i w 1835r. przystąpił do jej rozbiórki. Około roku 1820 nabożeństwa parafialne – ze względu na bezpieczeństwo wiernych – przeniesiono do Franciszkanów, a w roku 1832 do pojezuickiego kościoła świętych Piotra i Pawła.